WERKWIJZE

Mijn modellen komen altijd uit mijn directe omgeving en bestaan uit vrienden en familie. Door met hen om te gaan, te zien waar ze mee worstelen en waar ze naar verlangen, voorzien ze mij van beelden. De doeken die ik maak hebben dan ook een sterke psychologische lading.

Ik geef uiting in mijn werk aan hoe mijn modellen ervaar. Ik heb letterlijk deze informatie nodig van mensen uit mijn directe leefomgeving om tot beelden te komen. Mijn waarneming wordt omgezet in een ervaring. Wat mij raakt en ontroert zijn mijn modellen. Het uitganspunt is dat te herkennen en dat te laten zien.

Mijn band met mijn modellen zijn een bijna net zo wezenlijk onderdeel van het schilderij als het daadwerkelijke schilderen. Het ‘portretteren’ van een model bestaat uit een goede observatie, niet alleen als het model stil zit maar juist de observatie van het ‘model in actie’ is voor mij van belang.

Het maken van een schilderij wordt daardoor een interactie, een uitwisseling. Het model geeft zich over aan mij en aan de beelden die in mijn hoofd ontstaan bij het model. Door uit te gaan van een beeld dat zij bij mij oproepen en dit met hen te onderzoeken door middel van hen voor mij te laten poseren en hen te fotograferen, ontstaat er een directe communicatie over dit beeld. De inbreng van het model ervaar ik als zeer waardevol, aangezien deze het beeld onbewust of soms ook bewust nog sterker maakt. Het model en ik zijn altijd in beweging, zowel fysiologisch als psychologisch en daardoor kan het beeld in de tijd dat het schilderij ontstaat zich aanpassen of veranderen. Gedurende de periode van het maakproces geef ik me over aan mijn model. Ik stem me af op hem of haar en probeer zoveel mogelijk te delen in de gedachtewereld en emoties van het model. Hierdoor wordt het schilderij niet alleen een afbeelding van hen maar vooral een ‘herkenning’ in wie ze zijn.

De psychologische lading van het portret is een terugkerend element in mijn werk; ik wil werk maken dat raakt, ontwapent en soms vertedert. Ik zoek naar de herkenning bij de toeschouwer in de schilderijen die ik maak.

Naast het werken met modellen maak ik zelfportretten, deze hebben doorgaans ook een psychologische lading maar zijn meer uitingen van zelfspot en speelsheid. Dit zal ik bij mijn modellen nooit doen, ik wil hen ervaren en doorgronden wie ze zijn. Dat is voor mij fundamenteel.

Ik begin altijd met een model dat tastbaar voor me staan. Daarna werk ik vanuit de foto’s die ik van mijn modellen maak en ben echt onthand als ik deze beelden niet voor met heb. Ik heb een zeer waardevolle aanvulling op mijn schilderen gevonden in de fotografie en mijn computer met photoshop. Dit zijn onmisbare elementen in mijn werkproces geworden.

Mijn modellen ondersteunen mij in de zoektocht naar de combinatie van realisme en abstractie. Naar mijn mening kan een schilderij zeer krachtig zijn als er een spannende combinatie gemaakt wordt tussen realisme en abstractie en dat deze elkaar aanvullen ten aanzien van kleurspreiding, ritme, beweging en compositie.

Anderen over mijn werkwijze

Yette focust op de esthetiek van het vanzelfsprekende, het liefst met de mens als onderwerp. Uit momenten in het hier en nu probeert zij het bijna metafysische moment van de mens die zich concentreert op het uitvoeren van ogenschijnlijk dagelijkse bezigheden in haar schilderijen te vangen: de aandacht waarmee iemand een boek leest, het kleine, bijna spirituele geluksmoment bij het drinken van een kopje thee. Yette maakt de toeschouwer ook graag bewust van wat deze in haar/zijn directe omgeving, in het hier en nu, kan vinden door in te zoomen op dingen waar anderen mogelijk overheen kijken.

Het liefst brengt ze haar ideeën tot uiting in haar schilderijen en theaterontwerpen. Door elke dag weer met haar schilderwerk aan de gang te gaan, probeert ze een ritme te vinden, een flow die haar in staat stelt een zo intiem mogelijke verbinding aan te gaan met model, materiaal of onderwerp.  Deze verbinding heeft voor haar alles te maken met de aandachtigheid die ze terugziet in haar modellen, waarmee de spirituele cirkel rond is.  

Betty Cooper 2011

 

Het juryrapport van 'De Verzameling Drenthe' 2012:

Het inhoudelijke werkje van Yette Rohde bekoorde de jury door de vlotte manier waarop het is geschilderd. Fris, to the point, open waren de termen die genoemd werden. Geen mooimakerij, maar een trefzekere toets zorgt voor een aantrekkelijk beeld. De combinatie van de ondergrond van fotomateriaal en de geschilderde varkens zorgen er voor dat de toeschouwer na gaat denken over de manier waarop wij omgaan met onze vleesproductie.