Deze serie gaat over de vergankelijkheid van ons bestaan. Mensen worden ouder, het lichaam wordt ziek, er ontstaat een handicap of pijn. Alles gaat voorbij. Schurend veroorzaak ik visuele mist maar ook mist van missen, er mist iets. Ik schuur tot op de vezels van het katoen of soms er zelfs doorheen. Olieverfschilderijen zijn niet vergankelijk. Worden mijn schilderijen op deze manier wel vergankelijk? Of is het enkel de afbeelding die vergankelijkheid uitstraalt?