Yette Rohde

Beste Vincent,

het proces, daar schreef ik in mijn vorige brief over. Dat ik het oefenen, uitzoeken en ontdekken belangrijk vind. Het is zelfs zo dat als ik mezelf voldoende experimenteer ruimte geeft dat er dan de mooiste en interessantste dingen ontstaan. En hele lelijke dingen!

Ik heb mezelf nu een soort opdracht gegeven. Ik vind namelijk dat ik nogal vast zit in het realisme. Althans, ik vind het zo fijn om te doen. Ik ben dol op realistisch schilderen! Ik vind het zalig om helemaal te verdwijnen in de gelijkenis van een oog, een oogopslag, een mond waarvan de lippen net iets  van elkaar af staan. Ik kan volledig opgaan in dat beeld en de verf net zolang bewerken totdat er een gelijkenis ontstaat waar ik dan zeer tevreden mee ben. Het is iets dat ik goed kan maar dat wil niet zeggen dat het mij voldoende uitdaging geeft. Daardoor heb ik het idee vast te zitten in het realisme. Ik vond daarvoor een oplossing.

Een dame vroeg mij voor een consult. Zij schildert al geruime tijd en had het idee niet verder te komen. Zij wilde niet op les maar graag advies van een professioneel kunstenaar die haar weer op weg zou kunnen helpen. Wij spraken een ochtend met elkaar over haar werk en ik heb haar verschillende adviezen gegeven over hoe zij haar werk kan verbeteren. Deze mevrouw werkt abstract en ik ontdekte dat het voor mij niet uitmaakt of iets abstract of realistisch is als ik kijk naar hoe een schilderij is opgebouwd en welke keuzes de kunstenaar maakte om tot het eindresultaat te komen. En of ik het daar mee eens ben..

Ik ontdekte dat ik, als ik naar een schilderij kijk, op de volgende dingen let: Compositie, licht/donker werking, diepte werking, gebruik van warme en koude kleuren. Dat is voor mij de basis. Daarna kijk ik naar beweging, ritme en verhouding van lijn en vlak. Deze ontdekking zorgde ervoor dat er blikverruiming ontstond bij mij. Ik zag opeens de waarde van abstractie en abstrahering in.

Lees meer >> | 1041 keer bekeken

Beste Vincent,

ik heb twee jaar lang aan een serie gewerkt, Vrouwen en Fruit. Dat was een geweldige uitdaging, een ontdekkingsreis door materiaal en beeld en dit heeft mij veel gebracht. Ik heb mijn werk naar een hoger plan weten te tillen in deze serie en ik ben er dan ook heel tevreden mee. Na deze serie ontstond er een soort vacuüm. Welke kant wil ik in hemelsnaam op?? En om het maar even in academie termen te zeggen: welk verhaal wil ik eigenlijk vertellen? Een grote lege vlakte aan mogelijkheden lag voor me.

In mijn vorige brief schreef ik over exposeren. Het overzicht van mijn werk op zo’n expositie kan heel motiverend werken. Het hangt er wel van af wat ik exposeer. In mijn laatste expositie zag ik een tendens in mijn werk die mij niet geheel aanstond. Ik vond het te ‘slap’. Ik zag een overeenkomst in kleur en een onderzoek naar het onderwerp erotiek maar m.i. toch te onuitgesproken! (ik maakte deze vergelijking met de serie Vrouwen en Fruit)

Wederom in een gesprek, dit keer met mijn lief, zag ik in dat het afgelopen jaar een onderzoeksfase was. En als ik daar in zit moet ik mezelf dwingen om niet gelijk op zoek te gaan naar een eindresultaat. Want dat wil ik maar al te graag. Iets wat ik kan laten zien, iets wat betekenis heeft, iets dat verwonderd of verbaast. Want dat wil ik als kunstenaar; een open blik creëeren bij de toeschouwer! Maar dat zal ik in een andere brief uitgebreider beschrijven, anders dwaal ik teveel af.

Het proces en het onderzoek is zo belangrijk. Ik roep herhaaldelijk tegen mijn cursisten dat onderzoek naar materiaal, vorm, compositie, voorkeuren, onderwerpen etc. tijd kost! Dat ze hun lat niet zo hoog moeten leggen. En waarom doe ik dat zelf dan wel? Soms snap ik mezelf en mijn gedachtegangen niet zo goed…. Dat herken jij vast wel. Hoort dat bij het kunstenaarsbestaan?

Groeten, Yette

Beste Vincent,

om even terug te komen op een vraag die ik eerder stelde; krijg je meer inzicht in je eigen proces als je er over schrijft?

De eerste gedachte die bij mij opkomt is dat beeld en taal voor mij nogal ver uit elkaar liggen. Zoals ik al schreef werk ik vaak met een hoofd zonder woorden. Ik vraag me dan ook af of ‘er woorden aan geven’ een meerwaarde heeft. Ik zou het proefondervindelijk kunnen ervaren door het te doen en te zien of het mij wat brengt.

Ik moet toegeven dat ik een kleine aversie heb ontwikkeld. Ik moest op de academie steeds maar weer vertellen wat mijn verhaal was, wat ik wilde vertellen. Vaak wist ik dat niet zo goed. Ik was zoekende en had het idee dat de woorden die ik gaf aan mijn werk belangrijker waren dan het werk zelf en het proces dat ik doormaakte. “Als je weet wat je wilt vertellen kan je gaan zoeken naar de juiste materialen en aanpak om dit verhaal te vertellen” kreeg ik vaak te horen. Ik kon daar niet zo goed mee uit de voeten. Ik weet nu wel waarom. Helaas had ik daar destijds de woorden niet voor.

Ik merk nu, in de jaren dat ik als kunstenaar werk, dat de ‘reden’, ‘het verhaal’, zich vaak vormen tijdens het proces. Dat ik een weg afleg waarin ik vaak niet precies weet waar deze heen gaat en dat ik soms ook niet goed kan duiden waarom ik mij juist op dat moment daar op die weg bevindt. Ik werk gestaag door en laat mij leiden door beelden die in mij opkomen en die ogenschijnlijk in eerste instantie niets met elkaar te maken hebben. En dan… dan komt er een expositie. Een plek waar mijn werk bij elkaar komt, buiten de muren van mijn atelier. Daar op die muren gaan ze een eigen leven leiden en bovendien, ze gaan een relatie aan met elkaar. Zo’n expositie dwingt mij om na te denken over wat ik maak, waarom ik dat maak en hoe ik dit maak. Vooral in gesprek met anderen ontdek ik mijn beweegredenen en motivatie. Dus ik kan nu nog niet met stelligheid zeggen dat schrijven voor mij inzichtgevend werkt. Eerder een gesprek.

Wat ik wel merk is dat schrijven werkt als een soort ‘braindrain’. Prachtig woord trouwens… Als ik begin met schrijven komen de woorden dan vanzelf. Misschien ligt daar voor mij wel de overeenkomst tussen beeldende kunst en schrijven: De overgave aan het witte vlak.

Zou jij dat ook hebben gehad?

Hartelijke groeten, Yette